Wegens de vakantietijd een serie persoonlijke blogs waarin Mirjam van Riet vertelt over haar leven in Spanje. Deze week deel 1 over wat voor haar de aanleiding was naar Spanje te vertrekken.
Wat heeft jou naar Spanje gebracht Mirjam?
Als je op het punt staat een huis te kopen in Spanje en ik begeleid je hierbij, komt er ongetwijfeld een moment waarop je me deze vraag stelt. Was het de liefde? Voor je werk? Of had je al familie in Spanje? Nee, nee en nee. Mijn vertrek naar Spanje begon
met een droom. Als kind op vakantie in Zuid Frankrijk begon ik al te fantaseren over hoe het zou zijn om te wonen in een land met palmbomen, een vreemde taal en stokbrood. Het leek me heerlijk om langs een boulevard te flaneren met de vanzelfsprekendheid van een inwoner in plaats van met de onwennigheid van een toerist. Elke dag omringd worden door een andere taal, cultuur en gewoonten; ik stelde me het voor als het toevoegen van een beetje vakantiegevoel aan je dagelijkse leven.
De wens om een tijdje in het buitenland te wonen en te werken, begon steeds meer te kriebelen. Aangezien mijn partner geen Frans sprak en wij beiden geen Spaans, leek het ons vanzelfsprekend om voor Spanje te kiezen. Tsja, dromen zijn nu eenmaal niet gebaseerd op teveel logica! Een bezoek aan Andalusië en met name de stad Malaga hakte voor ons de knoop door. Spanje zou het worden, waarschijnlijk het zuiden.
In Nederland verkochten we alles, negeerden de beste bedoelingen van familie om ons te laten inzien dat we het toch echt heel goed hadden en dat het mogelijk niet verstandig was alle schepen achter ons te verbranden. Zorgeloos zegden we zaak en baan op en met een bestelbus omgetoverd tot camper vertrokken we zigzaggend langs de kust van Spanje, beginnend in het Noorden. Op zoek naar een plaats om te wonen en te werken. Het ideaalbeeld was een klein dorpje in de bergen op niet al te grote afstand van de kust. Aangezien ik naast een dromer ook een contrôlefreak ben, schreef ik een schrift vol met bevindingen tijdens de reis; dichtstbijzijnde vliegveld, mogelijkheden op werk, klimaat, nabijheid grote stad, sport- en overige activiteiten… Maar ook: welk gevoel krijg ik bij een bepaalde streek, hoe zijn de mensen?
Het lot bracht ons tot Aigües, een typisch Spaans dorpje in Alicante, op 2000 kilometer van huis. We kregen er allebei een baan aangeboden bij een makelaar met internationale aspiratie en op 10 kilometer van de kust konden we voor een redelijke prijs een vrijstaande villa laten bouwen. Het voldeed aan al onze wensen. Nog geen half uur van het vliegveld, Alicante en Benidorm dichtbij, ongecompliceerde en geduldige mensen, ruige bergen, mooie stranden, goed klimaat. Dertien jaar later woon ik er nog steeds, in Alicante. Hoe dat is, daarover volgende week meer…
