Emigreren naar Spanje is net als verliefd zijn. In het begin is alles mooi en bekijk je het leven door een roze bril. Na een tijdje zie je dat de werkelijkheid ehm… een beetje anders is en moet je leren ook daarvan te houden.
Wat ik heerlijk vind aan Spanje? De geur van gebakken gamba´s in olijfolie. Stilstaan bij het stoplicht en in de zindere hitte door het open raam de klanken te horen van flamenco die lekker hard aanstaat in de auto naast je. De zon, bijna elke dag en als het regent dan toch weer morgen. Dat een koude caña (biertje) met een kleine tapa geserveerd wordt en nog steeds bijna niks kost. De taal en de poëzie die verstopt zit in dagelijkse woorden en uitdrukkingen. Wat klinkt er nou mooier dan “cielo” (hemel) of “mi vida” (mijn leven) te horen uit de mond van je geliefde..? Palmbomen overal. En dan die prachtige fucsia bougainvilla tegen een witte villa. Spaanse gitaar en de heerlijke songs, zoveel warmer en opgewekter dan al die Britse of Amerikaanse makelij. Zwemmen in een zee waarin je je voeten ziet. Het heerlijke eten. Tomaat die naar tomaat smaakt. Vlees met een randje vet. Het prachtige voetbal en de passie van de verslaggevers. Het geduld van de mensen waarmee ze je aanhoren als je het Spaans nog niet volledig onder de knie hebt. ¡Viva España!
De andere kant van de medaille? Het lakse. Het ontbreken van zin om te werken of eergevoel om iets goed te doen. Het gemak waarmee beloftes gedaan worden die nooit waargemaakt worden. Mañana wat nooit morgen betekent. De enorme bureaucratie en de stapels nutteloze kopies en stempels die slechts tot doel hebben het enorme ambtenaren apparaat in stand te houden. De politieke macht van 17 onafhankelijke deelstaten en de duizelingwekkende kostenpost en vertraging in vooruitgang van het land die dat met zich meebrengt. Het lelijke. Een kuststrook met bebouwing waarbij machtsmisbruik en geldhonger elke vorm van estetiek verdringen. De onwil ooit verder te informeren dan strikt noodzakelijk. De openingstijden. De etenstijden. Nooit eens iemand “sorry” horen zeggen. Het absurde en stuitende misbruik maken van de Francoperiode en de voorkeursbehandeling die familieleden van slachtoffers zich eraan ontlenen. De onbegrensde maffia van de vakbonden en de brutaliteit van ETA sympathisanten. ¿Viva España?
