Er moet een vervolg komen op de blog borstkanker. Dat realiseer ik me ineens als ik wederom een bezorgd, meelevend en bemoedigend bericht per mail krijg. Ik ben verbaasd, “ja dat ligt toch achter me”. Maar dat weet de lezer natuurlijk niet. So here goes:
De anderhalf jaar tussen september 2021 en maart 2023 is zwaar geweest. 16 chemo´s, 3 operaties en – vanwege de scheiding – tussendoor de aankoop van een huis, 4 maanden verbouwing (“die is gek…”) en als slagroom op de taart: een verhuizing.
Ik heb, op uitzondering van enkele dagen, “gewoon” gewerkt, met excuses her en der voor enige vertraging. Als single moeder van 2 moet er toch inkomen gegenereerd worden, want met €700 arbeidsongeschiktheid uitkering van de Spaanse staat redden we het niet.
En nu, hoe gaat het nu met mij?
Ik voel me dankbaar dat ik het heb gered, rijk door de steun die ik heb ontvangen, trots op wat ik “in de lucht” heb weten te houden, bevrijd omdat het achter me ligt en zenuwachtig voor elke viermaandelijkse contrôle.
Het besef is groter dan ooit dat NU het beste moment is om het leven te leven. En dus ben ik met 2 vriendinnen “Estate Angels” gestart, ga ik met m´n prachtige puberzoon op vakantie naar het heerlijke Italië en slaap ik met m´n eigen Pipi Langkous in een boomhut op een eco-camping. Het gaat weer goed met mij, en met ons… beter dan ooit.
