Borstkanker

Op 2 september voel ik een knobbeltje. “Het zal wel een kieste zijn” is mijn eerste gedachte. Toch maak ik gelijk een afspraak met de huisarts, bij wie ik de volgende dag al terecht kan. Deze waagt zich niet aan een diagnose en verwijst me “con urgencia” door naar het ziekenhuis in San Juan. Wat daarop volgt is een aaneenschakeling van onderzoeken: echo, MRI-scan, punctie, CT-scan, nog een echo. De arts die de punctie doet waarschuwt me “bereid je voor op slecht nieuws”. Ik blijf steeds optimistisch tot ik op een vrijdag een telefoontje krijg met de mededeling “dat er op de CT-scan een vlekje is geconstateerd op de lever wat nader onderzoek behoeft”. Op dat moment zit ik te lunchen met m´n zoon. Ik waag me er niet aan inhoudelijk iets te vragen om hem niet ongerust te maken. Ik hou me groot, maar beleef de dagen erop in een staat van paniek. Ik zie mezelf al uitgemergeld door de kanker aan m´n einde komen. Is dat het laatste wat mijn kinderen van me gaan zien? Een aanvullend onderzoek. De donderdag erop komt de verlossing “er is toch niets te zien”. Op 29 september volgt de bespreking met de ginecoloog, de resultaten van de punctie duiden op een tumor van het type “triple negative”. Ik mag kiezen: eerst operatie, dan chemo of andersom. Ik ben verbluft: is deze keuze werkelijk aan mij?

Op 1 oktober zit ik aan mijn eerste chemo. Tot eind december krijg ik elke vrijdag een chemosessie, 12 in totaal. Ik kom er naar omstandigheden goed door. Met veel bewegen, goede voeding en regelmatig rust ben ik in staat om bijna alle ballen in de lucht te houden, met wat hulp her en der van de mensen om me heen. Uiteraard loop ik vertraging op in mijn werk en moet alles op een lager pitje, want de normale bulk kan ik niet aan. En op maandag kun je me maar beter mijden, want dan ben ik doorgaans niet te genieten.

Eens in de drie weken ga ik op consult bij de oncologe. Ze is tevreden. De tumor reageert goed op de chemo en is al zo klein dat ze moeite heeft hem terug te vinden.

Op 30 december start ik met een cyclus van een ander type. Een chemo per drie weken. Dit duurt nog tot ongeveer eind maart. Deze medicatie is beduidend pittiger en ik heb minder energie. Maar ook dit gaat weer over…

Liked it? Share it!Share on FacebookShare on Google+Tweet about this on TwitterPin on PinterestShare on LinkedIn